Anatomia

Początkowym odcinkiem jelita grubego jest kątnica. Na jej przyśrodkowej ścianie znajduje się ujście jelita krętego, uformowane przez dwa fałdy ściany jelita zwane zastawką Bauchina. W dalszym przebiegu wyróżniamy okrężnice wstępującą, okrężnicę poprzeczną, okrężnicę zstępującą, esicę, następnie odbytnicę  i kanał odbytu. Charakterystycznymi cechami jelita grubego jest występowanie fałdów półksiężycowatych, haustracji, taśm oraz przyczepków sieciowych, które są wypustkami błony surowiczej wypełnionymi tkanką tłuszczową przyczepionymi do taśmy wolnej i sieciowej, a na poprzecznicy tylko do przeciwkrezkowej taśmy wolnej. Taśmy są zgrubieniami warstwy podłużnej błony mięśniowej, przebiegającymi od kątnicy do dystalnego odcinka esicy, gdzie zaczynają tworzyć podłużna warstwę błony mięśniowej, obejmującą cały obwód odbytnicy. Światło jelita grubego najszersze w kątnicy stopniowo zmniejsza swą średnicę w przebiegu do dystalnego odcinka esicy, następnie poszerza się tworząc bańkę odbytnicy, by w końcu ostatecznie przejść w wąski kanał odbytu. W dolnej części kątnicy znajduje się wyrostek robaczkowy, zawierający liczne skupiska tkanki limfatycznej. Okrężnica wstępująca rozpoczyna się na poziomie zastawki Bauchina i przebiega w kierunku dolnej powierzchni prawego płata wątroby, gdzie zagina się przyśrodkowo i tworzy zagięcie wątrobowe. Okrężnica poprzeczna jest najdłuższym odcinkiem jelita grubego, rozpoczyna się od zagięcia wątrobowego, a kończy tworząc zagięcie śledzionowe. Okrężnica zstępująca znajduje się pomiędzy zagięciem śledzionowym a esicą, leży pozaotrzewnowo, nie posiada krezki. Okrężnica esowata stanowi odcinek między okrężnicą zstępującą a odbytnicą, leżący w lewym dole biodrowym i kończący się na wysokości promontorium. Esica ma długą szeroką krezkę, umożliwiającą znaczną ruchomość, z czym wiąże się duże ryzyko skrętu i wywołania niedrożności jelit.